صبح شد در عرصهٔ گردون مگو خندان سفید

کف به لب آورده است این بختی کوهان سفید

تا کجا روشن شود عجز ترددهای خلق

بحر هم در خورد گوهر می کند دندان سفید

جاده پیمای عدم بودیم و کس محرم نبود

این ره خوابیده شد از لغزش مژگان سفید

شبههٔ تحقیق نقشی می زند بر روی آب

جز سیاهی هیچ نتوان شد درین میدان سفید

زنگ دارد جوهر آیینهٔ عرض کمال

درکلف خوابید هرجا شد مه تابان سفید

تا نگردد سخت جانی دستگاه انفعال

استخوان در پیکر ما می شود پنهان سفید

زیرگردون چون سحردریک نفس گشتیم پیر

می شود موی اسیر ان زود در زندان سفید

راه غربت یک قدم رنجش کم از صد سال نیست

اشک را از دیده دوری کرد تا مژگان سفید

بزم می گرم است از دمسردی واعظ چه باک

برف نتواند شدن در فصل تابستان سفید

انتظار تیغ نازش انفعال آورد بار

چون عرق گردیدآخر خون مشتاقان سفید

می نوشتم نامه ای بی مطلب قربانیان

جوش نومیدی ز بس کف کرد شد عنوان سفید

کاروان انتظار آخر به جایی می رسد

بیدل از چشم ترم راهی ست تاکنعان سفید